Getest: Nike Free Run Distance

Voor wie het nog niet wist; ik heb een kleine Nike-verslaving, en dan bedoel ik vooral de hardloopschoenen. Hier vind je een artikel over mijn collectie destijds. Deze is alweer uitgebreid. Ik heb inmiddels 8 paar in mijn collectie. Mijn favoriete Nikes zijn de neutrale modellen met lekker veel steun en veel demping. Deze hebben meestal een wat dikkere zool. Het liefst draag ik ze all day every day, maar ik weet me te beheersen en ze alleen met sporten en (op vakantie) tijdens het wandelen te dragen.

Na jarenlang op mijn favoriete modellen gelopen te hebben, vond ik het wel eens tijd om een ander soort schoen te testen. En wel een Free model. De Nike Free modellen hebben een dunnere zool, waardoor je tijdens het lopen meer de natuurlijke afwikkeling van de voet zou gebruiken. De eerste Free modellen (die werden zo’n 10 jaar geleden geïntroduceerd) waren niet bedoeld om te hardlopen, maar om de voeten te versterken. De Free modellen zijn de laatste jaren wel veranderd, de zolen zijn wel dun gebleven, maar ze hebben meer demping dan de eerste modellen, waardoor ze geschikt zijn om mee te gaan hardlopen.

Het laatste Free model is de Nike Free Run distance. Een Free schoen, dus met een dunne flexibele zool, maar met net wat meer demping en stabiliteit, wat deze schoenen geschikt maakt om er ook wat langere afstanden op te rennen.

Dit trok me over de streep en omdat ze bij Run2Day nog niet in de winkel stonden, maar wel via internet te bestellen waren, had ik ze 2 dagen later in huis.

Hoe zien ze eruit?

Ze zien er superleuk uit! Maar daar kom ik zo op terug. Eerst het belangrijkste aan deze schoenen: de zolen. Deze hebben aan de onderkant allemaal inkepingen. Als je de schoen buigt, zie je een andere kleur zitten. Doordat de zolen alle kanten op kunnen buigen, worden je voeten als het ware niet meer tegen gehouden zoals stabiele schoenen doen. Als je op deze schoenen gaat rennen, voel je de ondergrond veel beter. Ik ben benieuwd!

Dan de schoen zelf. Hoe leuk is hij! Ik heb gekozen voor de zwarte met geel en oranjeroze. Ik vind het heel leuk hoe de kleuren overlopen. De schoen is helemaal geweven, er zijn geen naadjes te bekennen. De hielkap is ook van datzelfde zachte materiaal, dus dat worden zeker geen blaren. Ze zitten ook echt als een paar sloffen. Ik draag zelf maat 38 en omdat Nike klein valt heb ik maat 39 besteld. Deze maat is eigenlijk net iets te klein, mijn andere Nikes lijken iets ruimer in maat 39. Helaas is er geen maat 39,5 en is maat 40 me dan altijd weer net te groot. Dus om schuiven te voorkomen houd ik toch deze maat.

En dan de test!

Tot zover zitten ze best lekker. Ze halen het echter niet bij mijn Nike Zoom Vomero’s, die zitten echt hemels. En dan nu naar buiten! Ik merk het eigenlijk al meteen: dit is wennen! Het is alsof ik veel lomper loop, alsof ik echt meer inspanning moet leveren om vooruit te komen dan wanneer ik met veel demping in mijn schoenen loop. Misschien moet ik er even inkomen, denk ik nog. Na een paar kilometer voel ik opeens dat ik mijn scheenbenen wat begin te voelen. Pijn is een groot woord, maar het is niet fijn en het leidt me af van het lopen. Normaal kan ik met hardlopen lekker mijn hoofd legen, nu erger ik me eraan dat ik iets in mijn lichaam voel wat ik niet wil voelen.

Het gaat niet over, en omdat ik een paar jaar geleden 2 knieblessures heb gehad, besluit ik het bij een rondje van 5 kilometer te houden.

Conclusie:

Ze zien er heel leuk uit en ze zitten prima, maar voor hardlopen zijn ze niet aan mij besteed. En ondanks het feit dat ik ze dan prima met fitness kan dragen, hebben ze de laatste weken onaangeroerd in de kast gelegen en zelfs al op marktplaats gestaan, zonder resultaat. Nee, Nike Free Run Distance en ik zijn geen goede match. Doe mij maar een nieuw paar Vomero’s!