Tijd voor een zwangerschapsupdate want: Yes! We zijn al halverwege! Dat betekent dat ik dus alweer (ruim) 20 weken zwanger ben. Tijd voor een zwangerschapsupdate. Hoe gaat het nu met mij? Is de vermoeidheid al wat minder en kan ik weer sporten? En hoe zit het met mijn eierslaatjesverslaving?
Het is best snel gegaan. Ik herinner het me als de dag van gisteren dat we het ontdekten, op een zomerse zondagochtend. Dat ik daarna 2 weken ging werken zonder dat ik het tegen iemand kon vertellen en dat we voor het allerlaatst met zijn tweetjes op zomervakantie gingen. Dat zijn toch wel speciale weken, wij hadden 10 weken lang een geheimpje met zijn tweeën, dat is toch wel heel leuk en bijzonder. Maar ook het vertellen tegen familie (met 10 weken) en vrienden (met 13 weken) vond ik heel leuk.
First things first: Hoe gaat het met de baby?
Het allerbelangrijkst natuurlijk! We hebben inmiddels wat echo’s gehad, waaronder de uitgebreide 20-weken echo. En gelukkig was alles helemaal goed. Met 16 weken hebben we ook een echo gehad, om te kijken of het kindje een open ruggetje had, wat gelukkig niet het geval was. Toen wilde de baby niet laten zien of het een meisje of een jongetje was, en met de 20-weken echo wederom niet! Ik moest rondspringen door de kamer om te kijken of het kindje wilde draaien, maar helaas. Toen mochten we na 3 kwartier terugkomen en was het kindje gedraaid, en wisten we eindelijk dat we een meisje krijgen!
De baby groeit prima, helemaal volgens het boekje. Alles erop en eraan en alles werkt. Bizar hoeveel ze kunnen zien; het hartje met de verschillende kamers en de in- en uitgaande aders, de groei van de hersenen, de blaas en of die gevuld is of niet, de galblaas, enz. Ook worden de beentjes en armpjes gemeten en de omtrek van het hoofdje.
Hoe zit het met mijn vermoeidheid?
Vooral de eerste 13 weken was ik doodmoe. Zo’n extreme vermoeidheid heb ik niet eerder gevoeld. Ik was er misselijk van en moest er soms gewoon van huilen. Ik was soms zo moe dat ik echt niet wist waar ik met mezelf moest blijven. Vooral als nog niemand van je zwangerschap weet is dat best zwaar. Ik lag elke avond om 21.30 in bed en tijdens het lesgeven was ik regelmatig bang dat ik van het podium zou vallen. Ik snap nog steeds niet hoe ik die uren toch elke keer weer vol heb kunnen krijgen.
Gelukkig kwam mijn energie rond de 15 weken weer terug. Ik voelde me alsof ik de hele wereld aan kon en ging met gemak 3x sporten die week. Zondag stond ik nog vol energie voor de allereerste keer sinds maanden krachttraining te doen, wat was ik blij dat ik me eindelijk weer mezelf voelde. Tot ik die maandagochtend hartstikke ziek wakker werd. Ik ben 3 weken ziek geweest, na een week kon ik wel weer gaan werken, maar dat kostte me wel al mijn energie voor die dag. Ik heb die 3 weken flink gebaald. Ik vond zwanger zijn allesbehalve leuk.
Heb ik nog steeds zoveel honger?
Gelukkig niet meer zo extreem als in het begin. Toen was ik ook misselijk als ik langer dan 2 uur niet had gegeten. Dat is gelukkig over. Ik eet nog wel steeds meer dan voor de zwangerschap. Ik snoep ook veel meer. Mijn eierslaatjesverslaving is gelukkig zijn hoogtepunt voorbij, hoewel ik er nog steeds minimaal 1 a 2 per week wegwerk voor het avondeten. Het is best lastig om nu bij te houden wanneer het te veel is. Vroeger woog ik mezelf even, was ik een kilo aangekomen dan wist ik dat ik even wat beter op mijn eten moest letten. Nu heb ik er dus geen idee van. De ene week kom ik niks aan, terwijl ik de week erna opeens 2 kilo zwaarder kan zijn.
De groei van de baby gaat ook in stapjes. Als de baby even “pauze” heeft, kom ik amper aan en heb ik veel meer energie. Ik probeer ook wat gezonder te eten nu, weer terug naar yoghurt of shakes als ontbijt, soms een boterham met pindakaas erbij en ’s avonds lekker veel groenten, wat koolhydraten (die liet ik nog wel eens achterwege toen ik nog een eetschema aanhield) en een vleesvervanger. Als tussendoortjes eet ik veel snoeptomaatjes en ook haal ik tegenwoordig 2 stuks fruit per dag, voorheen at ik nauwelijks fruit.
Hoe vind ik het om zo aan te komen?
Heel eerlijk gezegd vind ik dat niet zo leuk. Ik heb opeens veel cellulite (dat schijnt te maken te hebben met hormonen, hopelijk gaat het na de bevalling weer weg) en voor het eerst in mijn leven komen mijn bovenbenen tegen elkaar aan. Allemaal erg wennen. En niet goed voor mijn bankrekening, omdat ik allemaal nieuwe kleren nodig heb. Sinds 19 weken draag ik positiebroeken en ik heb gemerkt dat een positieshirtje mooier staat en beter afkleedt dan een normaal shirtje.
Gelukkig heb ik nu wel een echt zwanger buikje. Niemand die zich afvraagt of ik nou zo dik ben geworden. Je ziet nu toch wel meteen dat ik zwanger ben. Dat maakt me een stuk minder onzeker.
Ik probeer nu gewoon gezond (maar wel voldoende) te eten, en ik blijf ook af en toe lekker wat snoepen. Mijn vriend en ik houden heel erg van uit eten gaan en dat hebben we de afgelopen tijd ook veel gedaan. Er was altijd wel iets te vieren. Goede echo? Eten! Energie terug? Dat moeten we vieren! Soms mis ik een glaasje wij bij het eten, maar over het algemeen valt dat heel erg mee en vind ik een Spa rood ook helemaal prima. Laatst kreeg ik op een bruiloft alcoholvrije champagne en die was heerlijk. Dus ik weet wel wat ik ga drinken met kerst en oudjaar!
Hoe gaat het nu met sporten?
Sporten gaat echt met ups en downs. Het is moeilijk te voorspellen wanneer ik de energie er voor heb. Ik geef 1 les in de week (club power) en ik volg er 1 per week. Zo ben ik toch 2x per week bezig en de andere dagen zorg ik dat ik 12.000 stappen per dag haal. Ik heb een krachttrainingschema, maar het is me pas 1x gelukt om dat te gaan doen. Dat voelde wel heel goed, dus ik hoop dat ik er snel weer tijd voor heb.
Gisteravond moest ik een les vervangen en dat ging prima. Tot ik vanmorgen wakker werd en nauwelijks kon lopen van de buikpijn. De verloskundige zei dat ik dan toch wat te ver ben gegaan. Vanavond moet ik wederom lesgeven en dan ga ik de gewichten een stuk verlagen, kijken hoe dat gaat.
Ik moet er erg aan wennen dat mijn lichaam echt minder aankan. Dat is nog echt zoeken. Want tijdens het trainen lijkt alles goed te voelen, maar de volgende dag merk ik pas of ik te ver ben gegaan of niet. Even aftasten dus nog. Hardlopen heb ik sinds week 10 niet meer kunnen doen vanwege bandenpijn. Ik hoop steeds dat het weer lukt, maar steeds als ik tijd heb om het weer te proberen, heb ik buikpijn. Ik heb de hoop nog niet opgegeven, ik heb nog steeds het plan om binnenkort een klein stukje te gaan proberen. Al is het maar 1 kilometer. Ik mis het zo erg dat ik er soms gewoon van moet huilen. Bedankt he hormonen!
Zwangerschapsupdate: Vind ik zwanger zijn leuk?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zwanger zijn nog steeds niet zo leuk vind. Ik schreef hier eerder ook een blog over. Natuurlijk is het leuk dat er een kindje komt, maar dat grote genieten waar iedereen het maar steeds over heeft? Dat herken ik niet hoor. Ik vind het juist lastig dat ik mijn lichaam niet meer herken, dat mijn lichaam niet meer kan wat het voorheen wel allemaal kon en dat het alleen maar groeit en groeit.
Er is ook geen logica te ontdekken in de vermoeidheid. De ene dag ben ik hartstikke fit, om vervolgens de volgende dag zomaar overdag een uurtje te moeten rusten (slapen overdag is me nog nooit gelukt). Als ik mijn huis ga poetsen, moet ik soms wel 2x even gaan zitten tussendoor. Zo ben ik de hele dag bezig om mijn huishouden te doen en hou ik geen energie over voor sporten of andere leuke dingen.
Binnenkort sleep ik mijn vriend mee naar Ikea om babykamers te kijken. Ik heb inmiddels wel zin om daar aan te beginnen, nu ik de energie weer heb. Als de kamer klaar is heb ik ook ruimte om kleertjes op te bergen, dus dan kan ik die ook lekker gaan shoppen.
Al met al gaat het met mij goed, met de nodige ups en downs. Als ik me goed voel kan ik de wereld aan, maar als ik me niet goed voel vind ik alles aan zwanger zijn superstom. Ik kan niet wachten tot eind maart! Ik ben zo benieuwd.
Zijn er nog zwangere Followfitgirls-lezers? Hoe ervaren jullie je zwangerschap?
Liefs, Ellen
Genoeg van de babypraat met al die fitmoms enzo 😉 ? Lees dan iets compleets anders maar super persoonlijks: Ana en Lianne in gesprek over anorexia.
