Update #2: Niet bepaald de fitste van Nederland…

BAM! En toen gebeurde het ineens… vorige week maandag tijdens de training schoot er ineens een heftige pijn in mijn linkerschouder. Ik voelde meteen dat het foute boel was. Nèt nu ik zo lekker bezig was. Nèt nu de blessure aan mijn andere schouder, na ruim een jaar hersteltraining, over leek te zijn. En nèt nu ik volop aan het trainen ben voor één van de grootste uitdagingen die ik tot nu toe gehad heb. Man, wat baal ik hiervan. En dan houd ik het nog netjes…

Je begrijpt dat ik me nu allesbehalve fit voel. Sinds vorige week maandag heb ik niet meer getraind. De vorige keer, met mijn andere schouder, heb ik namelijk de fout gemaakt om te ontkennen dat er iets aan de hand was. Ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd dat me vertelde dat ik beter rust kon nemen, want ik wilde gewoon lekker trainen. Sporten is een uitlaatklep voor mij, ik voel me goed als ik getraind heb. Als ik niet kan trainen zit ik echt niet lekker in mijn vel. Maar daardoor ben ik wel een jaar bezig geweest met verschillende oefeningen, voordat ik mijn schouder weer volledig kon belasten.

Ik heb me nu voorgenomen volledige rust te nemen totdat het beter voelt. Me te focussen op herstel. Om dat herstel te bevorderen doe ik weer braaf mijn rehabilitatieoefeningen. Ik zou bijna zeggen dat ik ze gemist heb… 😉 Verder probeer ik mijn aandacht zoveel mogelijk te verleggen naar de dingen die ik wèl kan doen. Hardlopen, skaten, squats, buikspieroefeningen, misschien mijn techniek voor de pistol squat wat verbeteren… en mijn yogamatje is de komende tijd weer even mijn beste vriend. Het is niet veel, maar het is een begin. En ik hoef niet volledig stil te gaan zitten. Van de week breng ik ook maar weer eens een bezoekje aan mijn trainer Thomas, voor een Mylogenics behandeling. Daar heb ik de vorige keer heel veel baat bij gehad, hopelijk is dat dit keer weer zo. Verder wordt het duimen dat ik voor 18 april hersteld ben! Ik wil die run echt voor geen goud missen…

De reden dat ik dit met jullie deel is dat ik het belangrijk vind dat jullie alle ‘echte’ verhalen horen. Er zijn zoveel blogs waarop mensen hun succesverhalen delen met de wereld en dat juich ik ook alleen maar toe, want ik weet dat dit voor heel veel mensen een enorme motivatie is. Op followfitgirls.com doen we niet anders. Maar het is goed om óók de dieptepunten te delen. Dit was echt weer even een wake up call. Want hoe sterk we ons ook af en toe voelen, we zijn niet onoverwinnelijk. Als je krachttraining doet en continu het maximale van je lichaam vraagt, dan liggen blessures altijd op de loer. Als je dan een keer iets minder weerstand hebt, een keer te kort geslapen hebt, of simpelweg net even iets teveel van je lichaam vraagt, dan kan het binnen een seconde gebeurd zijn. En hoe rot ik me nu ook voel, want geloof me, dit is echt killing voor mij, ik geef niet op. Ik heb een doel voor ogen en daar blijf ik op gefocust. Ik bekijk per dag wat op dat moment de snelste weg naar dat doel is. Is dat nu even rust? Prima, dan neem ik mijn rust. Hopelijk kan ik over een weekje weer rustig aan beginnen met trainen. Dit is voor mij de echte test, een mentale test. Ik zal er heel snel achter komen of ik vanbinnen net zo sterk ben als vanbuiten…