Yes, we did it! Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover… de Fitste van Nederland! Hardlopen, mountainbiken, survivallen en een kort, maar krachtig fitheidsparcours. Het was zwaar, maar super leuk om te doen. Benieuwd hoe onze dag eruit zag? Lees dan snel verder…
Hoewel mijn schouder nog niet helemaal genezen is, voelde hij goed genoeg om het in ieder geval te proberen. En ik had me er veel te erg op verheugd om deze kans zomaar aan mijn neus voorbij te laten gaan, dus ik verzamelde al mijn moed en besloot me over te geven aan de elementen. De obstakels te trotseren. En dat lukte!
Voor ons begon de dag al vroeg. Om half 9 zaten we in de auto, onderweg naar Sportpark Orderbos in Apeldoorn, waar we om 10.00 uur verwacht werden. Daar eenmaal aangekomen laadden we de fietsen uit en bekeken we de startlijsten. We waren lekker vroeg, dus hadden nog even de tijd om het terrein te verkennen. Wat een mooie omgeving hier! We spraken meteen af om binnenkort een keertje terug te komen om hier te gaan mountainbiken.
Om 11.00 uur begon de briefing. Terwijl die bezig was praatten we elkaar moed in. We waren met zijn allen namelijk niet bepaald fit; Thomas had last van blessures, Tim had al een jaar niet meer hardgelopen en ik had dankzij mijn eigen blessure niet kunnen trainen. Alleen mijn vriend had nergens last van. Toch verschenen we alle vier aan de start. De dag begon met een gezamenlijke run door het bos.
Na deze gezamenlijke ‘warming up’ startte het wisselparcours. Alle deelnemers werden verdeeld over drie groepen, zodat je niet te lang op elkaar zou moeten wachten bij de verschillende onderdelen. Wij mochten beginnen met het fitheidsparcours. “Dat wordt een makkie”, zeiden we nog tegen elkaar. Yeah right…
Wat hadden we ons hierin vergist zeg… Het fitheidsparcours bestond uit springen over obstakels, sjouwen met autobanden, zware kistjes tillen, farmer’s walk met twee zware schijven, banden omflippen, onder bankjes doorkruipen, al slepend met een zak zand… en vervolgens weer via dezelfde weg terug. Het duurde nog geen vier minuten. Maar na afloop waren we allemaal al goed uitgeput.
Gelukkig konden we even bijkomen. Doordat het fitheidsparcours maar zo kort was, duurde het even voordat we naar de start geroepen werden voor het mountainbiken. We maakten goed gebruik van de tijd door even iets te eten en te drinken en ons alvast om te kleden. Tegen de tijd dat we weer verder moesten konden we er wel weer tegenaan. We startten met zo’n drie tot vier personen tegelijk, zodat iedereen lekker de ruimte had om in zijn of haar eigen tempo te fietsen. Fijn, want wij konden dan ook met zijn vieren tegelijk beginnen. Wel zo leuk! Na het startschot moesten we meteen een heuvel op klimmen, waarna het parcours ons via smalle kronkelpaadjes naar het bos toe leidde. Daar eenmaal aangekomen moesten we vier keer hetzelfde rondje rijden. Veel heuvels, veel klimmen, veel boomstronken en ook heel veel los zand. Tegen het einde van het derde rondje dacht ik even dat ik niet meer kon, maar ik wist toch nog ergens de kracht vandaan te halen om de 20 kilometer uit te rijden. Vergeleken met de mannen mis ik echt nog wel wat techniek!
Veel tijd om op adem te komen hadden we dit keer niet, voor we er erg in hadden moesten we alweer klaarstaan voor het survivalparcours. Ik stond er zelf versteld van hoe snel ik weer hersteld was van het mountainbiken. Kom maar op! Met hetzelfde enthousiasme als aan het begin van de dag – oké, de een iets meer dan de ander – begonnen we aan het laatste onderdeel van de dag. Ook dit parcours begon met een heuvel die opgeklommen moest worden, gevolgd door een reeks uitdagende obstakels. Touwklimmen, apenhang, cat crawl, borstwaarts om, monkey bars, tijgeren, een stuk hout afzagen, met jerrycans sjouwen en tussendoor heel veel hardlopen. Again. O ja, en je moest twee keer een baksteen een heel stuk met je mee dragen. Hoewel ik lang niet zoveel survivaltrainingen heb kunnen doen als ik eigenlijk wilde, ben ik toch blij met die twee trainingen die ik wél mee heb kunnen pakken.
Op bovenstaande foto zie je Simon, mijn vriend, en mij samen in de touwen klimmen. Het ziet er heel schattig uit, maar wat niemand weet is dat hij mij hier net (per ongeluk) een keiharde trap tegen mijn hoofd had gegeven 😉
Eindelijk kwam er dan een einde aan die ellenlange uitdaging. Met een lach op ons gezicht kwamen we over de finish. Moe, maar voldaan keerden we weer richting huis. We konden terugkijken op echt een hele leuke dag. Ik zou het zo weer overdoen! Hopelijk heb ik volgend jaar geen gekke blessures, dan kan ik tegen die tijd écht kijken hoe fit ik nu eigenlijk ben. Mocht je op zoek zijn naar een leuke uitdaging, dan is deze run zeker een aanrader.
Foto’s: Kees Bakker