Anorexia wordt bijna een taboe-onderwerp op lifestyleblogs als deze. Al een tijdje schrijft Lianne voor FollowFitgirls en volg ik haar verhalen op de voet. Een intigrerend verhaal, vind ik, want ze is bezig met het grootste gevecht van haar leven: herstellen van anorexia. Eerder schreef ze hier ook openhartig over, en onlangs deelde ze een update. Toch – nieuwsgierig als ik ben – kan ik het niet helpen dat het ook vragen bij me oproept. Misschien juist omdat ik zelf ook wel eens problemen met eten heb ervaren, ook al was dit vanuit een andere hoek.

In gesprek over anorexia

In plaats van te speculeren, besloot ik het maar op de man af te vragen. Ik schreef al mijn vragen op. Maar kon ik dit soort dingen wel vragen? Hoort dat wel? Ik schreef Lianne:

Ik heb een paar vragen voor je, maar misschien zijn ze veel te heftig. Uiteraard hoop ik dat je dat gewoon tegen me kunt zeggen als je daar niet van gediend bent of van schrikt. Ik heb opgeschreven wat ik mijn hoofd opkwam. Maar ik weet ook dat je herstellende bent, en misschien nog helemaal niet zover bent om het te beantwoorden. Ik ben dan ook bang dat ik het alleen maar erger maak, maar tegelijkertijd ben ik ook nieuwsgierig…

Maar tot mijn verbazing was geen vraag Lianne te gek! Sterker nog, ze was heel blij hier openhartig over te kunnen zijn.

Q & A over anorexia

Dit blog is daarom van ons beiden. De Q is van question en is van mij, Ana (links). De A is van answer en is van Lianne (rechts).

anorexia

Links: Ana, Rechts: Lianne

Q: Je hebt al heel lang anorexia, toch? Krijg je ook al lang hulp hierbij?

A: Yep, ik heb al best lang anorexia. Eigenlijk al meer dan de helft van mijn leven en omdat het hierdoor zo verweven zit in mijn hele manier van doen een laten is het ook zo lastig om er van te herstellen. Het is iets wat ik niet 1, 2, 3 kan loslaten, maar elke stap die ik naar een echt gezonde levensstijl zet is er een en daar ben ik super trots op. Ik heb al meerdere behandelingen gehad, maar de hulp ik die nu krijg past echt bij mij en ik ben ik er van overtuigd dat het me nu echt gaat lukken.

Q: Je schrijft dat je gestopt bent met werken om aan je herstel te werken. Helpt het?

A: Ja dat help zeker! Ik heb altijd met heel veel plezier gewerkt, maar tegelijkertijd was dit ook een soort afleidingsmanoeuvre waar ik me volledig op stortte zodat ik ‘zogenaamd’ geen tijd over had om aan mijn issues te werken. Nu ik tijdelijk niet werk is dit excuus weggevallen en ondanks dat ik nu behoorlijk met mezelf geconfronteerd word zie ik het ook als een unieke kans om mijn droom om te herstellen te laten uitkomen.

Q: Je schrijft veel voor FollowFitgirls, FollowFashion en ook nog voor jezelf. Is dat niet ook een full time job zo ongeveer? Kom je dan wel echt toe aan je herstel?

Schrijven vind ik gewoon heel leuk om te doen, ik word er rustig van en voor mij werkt het heerlijk ontspannend. Bijkomend voordeel is ook nog eens dat ik rustig zit, als je begrijpt wat ik bedoel ;-), en een full time job is het ook absoluut niet hoor!

Q: En werkt het niet alleen maar tegen dat je nu zoveel schrijft over een fitte levensstijl?

A: Nee hoor helemaal niet. Oké, er zijn wel bepaalde onderwerpen waar ik expres niet over schijf zoals bijvoorbeeld diëten en afvallen enzo. Maar er nog zo veel meer onderwerpen om over te schrijven als het om een fitte levensstijl gaat en dat vind ik allemaal super interessant om over te lezen en over te schrijven. Zo leer ik ook nog eens wat pas echt gezond is, dus eigenlijk helpt het me juist ook nog.

 

Q: Hoe vaak sport je per week? Soms klinkt het alsof je nog heel wat af sport. Dat vind ik soms moeilijk te rijmen met je herstel. Of is het een vooroordeel van mij dat dat niet gezond zou zijn?

A: Ik snap heel goed wat je bedoelt en ik weet ook dat het op dit moment misschien beter is om het nog wat rustiger aan te doen. Wel is mijn manier van sporten compleet verandert: ik sta niet meer als een dolle in de sportschool te trainen, doe geen cardio meer en focus me nu vooral op mijn uitvoering van een oefening en waar ik het precies in mijn lichaam voel. En ook niet geheel onbelangrijk: ik sport nu omdat ik het leuk vind en niet omdat het van mijn eetstoornis moet.

Q: Je schrijft zoveel maar je blijft ook weer heel anoniem. Ik zie nooit een foto van je. Heeft dat met de anorexia te maken?

A: Het liefst zou ik net als jij en de andere blogsters van Followfitgirls leuke foto’s van mezelf bij mijn blogs plaatsen, toch heb ik er bewust voor gekozen om dit nu nog niet te doen. Dit omdat ik nu nog geen gezond, en bij mij passend, gewicht heb en het laatste wat ik wil is anderen in de verleiding brengen om mijn looks als normaal en als een voorbeeld te zien.

Q: Je plaatst dan wel weer foto’s van vroeger, is dat makkelijker voor je?

A: Omdat ik toch heel graag iets persoonlijks van mezelf wil laten zien plaats ik nu soms wel foto’s van toen ik klein was bij mijn artikelen. Dat is wie ik eigenlijk ben, maar dan nu wel ‘ietsje’ ouder met wat meer rimpels en her en der een paar grijze haren er bij ha ha.

 

anorexia

Q: Hoe kunnen wij als blogcollega’s merken als het misschien niet meer zo goed met je gaat? Zou je daar eerlijk over zijn?

Mensen die me echt goed kennen zien in de blik van mijn ogen wel hoe het met me gaat. Nu zien jullie me niet zo vaak omdat we allemaal verspreid door het land wonen en daarom zou ik het wel eerlijk vertellen als het even iets minder gaat. Met of zonder eetstoornis, iedereen heeft zijn eigen ups-and-downs, dus ik ook.

Q: Je hebt de documentaire Emma wil leven vast wel gezien. Wat vond je daarvan? Ik vond het zelf overigens heel heftig om te zien en besefte toen veel meer dan ooit wat het inhield als het zo’n prominente rol in je hoofd heeft.

A: Die documentaire heeft ook op mijn veel indruk gemaakt en ik heb er best een paar tranen bij gelaten. Om te zien hoe diep geworteld een eetstoornis in je hoofd vast kan zitten en ondanks dat Emma zelf echt beter wilde worden, was haar eigen wil niet krachtig genoeg meer om nog iets tegen de anorexia in te brengen. Ik herkende heel veel van mezelf in haar, wel heb ik het ‘geluk’ dat mijn eigen gezonde stukje verstand altijd wel ietsje sterker bleef (en steeds sterker wordt!) dan de anorexia in mijn hoofd.

Q: Wanneer hoop je weer aan het werk te kunnen? Of wil je misschien niet terug naar je oude plek? Wat zou je het liefst willen doen?

A: Wanneer ik weer aan het werk ga? Tja, ik heb geen idee. De tijd zal het leren zal ik maar zeggen. M’n oude werkplek zie ik sowieso niet meer terug omdat mijn contract niet verlengt is, maar wel heb ik met een heel fijn gevoel ‘afscheid’ genomen van mijn baas en mijn collega’s. Wat is straks voor werk wil doen? Daar fantaseer ik ‘stiekem’ al over en het liefste wil ik van mijn passie mijn werk maken. Wat dat precies is? Ik laat jullie nog even in ‘spanning’, but to be continued…

Q: Hoe is het voor je omgeving dat je al zo lang ziek bent? Heb je er vriendschappen door verloren of juist gewonnen?

Voor mijn omgeving is het heel lastig om me zo met mijn ziekte te zien worstelen. Ik denk dat het vooral ook heel frustrerend en pijnlijk was om te zien was ik mezelf en mijn lichaam aandeed. Sommige mensen konden daar niet mee omgaan, wat ik heel goed snap, en lieten het contact daardoor verwateren, maar het heeft me juist ook weer hele mooie nieuwe vriendschappen opgeleverd. Gelukkig heb ik genoeg lieve mensen om me heen die me door dik en dun (leuke woordspeling 😉 ) steunen.

anorexia

Q: Het is vast een absolute no-go vraag, misschien ook vooral omdat je nog niet beter bent? Maar wat woog je op je dieptepunt? En hoeveel weeg je nu?

A: Een no-go vraag is het zeker niet hoor, je mag wel alles vragen! Toch kies ik er heel bewust voor om geen getallen te noemen omdat ik niet wil dat anderen die hier gevoelig voor zijn zich aan mijn gewicht gaan spiegelen. Ik weet van mezelf dat die getallen voor mij altijd een enorme tricker waren en dat ik me ontzettend dik voelde als ik meer woog. Tja, anorexia is nou eenmaal een ontzettend rare kronkel in je hoofd. En trouwens, als je een willekeurige vrouw op straat naar haar gewicht vraagt, zou je daar dan heel spontaan en zonder gene een antwoord op krijgen? Ik vraag het me af.

Q: Ja je hebt helemaal gelijk. Al mag iedereen best mijn gewicht weten, dat vergelijken is voor niemand goed! Maar zit je al wel op een gezond gewicht? Is dat ook wanneer je beter bent? Als je een gezond gewicht hebt bereikt? Lijkt me niet toch? Of is het gewicht maar een symptoom?

A: Nee ik zit nog niet op een gezond gewicht, maar zoals je zei is dit meer een symptoom. Omdat ik al zo lang ondergewicht heb weet ik eigenlijk ook niet meer wat bij me past en wat haalbaar is. Mijn doel is om m’n eetgestoorde gedachten en gedrag m’n leven niet meer zo te laten beïnvloeden. En als ze wel in m’n koppie opkomen ik het herken en er op een gezonde manier mee om kan gaan.

Heb jij nog vragen voor Lianne?

Ik ben echt diep onder de indruk van de openhartigheid waarmee Lianne mijn vragen heeft beantwoord. Ik vond het uitermate gek om zulke directe vragen op haar af te vuren. Vooral omdat ik Lianne niet persoonlijk ken, maar alleen via dit blog (en inmiddels ook al heel wat whatsappgesprekken). Maar ik ben ook blij dat het er staat, en dat ook de lezer wordt meegenomen in dit verhaal. Want als ik me dit soort dingen afvraag, dan jij misschien ook. En dan is het goed om dingen uit te spreken. En Lianne staat ook open voor jouw vragen, dus stel ze gerust.

Lianne, ik ben echt super trots op jou! Dankjewel voor dit mooie blog. Én voor je foto’s! Want mag ik even zeggen: wat heb jij een lieve uitstraling! <3 Ik wens je super veel sterkte met dit enorme gevecht. You can do this!

anorexia

Liefs, Ana (en natuurlijk ook Lianne!)

Zet je aan het denken, toch? Lekker blijven doen en reflecteren! Heb je wel eens de kernkwadrantoefening gedaan?