Ik ben bezig met Personal Body Plan (waarom? Dat lees je hier). Wekelijks houd ik jullie op de hoogte van mijn ups en downs. Ook post ik wekelijks het prep-weekmenu die ik voor mezelf gebruik (zie hier een voorbeeld).
Intussen zit ik in week 9 van mijn programma van Personal Body Plan. Afgelopen weekend heb ik mijn tweede meting gehad. En spannend dat ik het vond! Ik had zelf wel het idee dat mijn broek misschien iets fijner zat maar als ik in de spiegel keek zag ik niet echt een verschil. Maar goed, zoals ik vorige week al schreef: meten is weten! En dat geldt dus niet alleen voor de calorie-inname maar ook voor het meten van je behaalde resultaat. Meten is dus niet alleen het getal op de weegschaal (dit was de enige methode die ik voorheen gebruikte) maar ook het opmeten met een meetlint van: mijn schouders, mijn borst, mijn taille en mijn heupen. Oja, en de meest verschrikkelijke foto’s die je ooit van jezelf zal maken: van de voor-zij- en achterkant in ondergoed.
Als een kind die wakker wordt op 6 december rende ik naar de badkamer. Eerst wilde ik mijn gewicht meten natuurlijk, nu mijn maag nog leeg was (en mijn blaas na een toiletbezoek, etc. ;-)). En ja hoor: 1,5 kilo er af sinds de laatste meting! Ergens kon ik het niet laten om te denken dat het maar ‘maar’ 1,5 kilo was na álle moeite die ik gedaan had. Maar zoals gezegd gaat het niet alleen om het gewicht, want wat zegt dat nou als je veel sport? Maar gelukkig kon ik ook op de foto’s en aan de getallen van het meetlint ook aflezen dat er echt wel wat af was gegaan. Pfieuw, ben ik even blij dat ik die meting achter de rug heb! Hoewel ik weet dat resultaat soms ook stilletjes geboekt wordt en ik niet alles daarvan af moet laten hangen, weet ik niet hoe ik het zou incasseren als er echt helemaal niks gebeurde.
Want oké, ik begin langzaam te wennen aan het tracken van mijn eten. Ook weet ik steeds beter welke producten bijvoorbeeld veel eiwitten bevatten waardoor ik steeds makkelijker mijn eiwit-doel haal. Het sporten vormt langzaam een gewoonte en is niet langer iets waar ik lang over na hoef te denken. Ik heb eigenlijk nooit meer een gevecht met mezelf: zal ik wel of niet gaan sporten? Ik ga gewoon. Dus ja, het wordt allemaal íets makkelijker. Maar toch, ik vind het nog dag in dag uit een gevecht. Als je de blogs leest van alle fitgirls lijkt het alsof het iets is wat je ‘even doet’. Elke dag 7, 10 of 30 minuten een kleine training? Dat doe je toch gewoon? Weinig, gezond maar toch lekker eten: dat doe je toch gewoon? Om 6 uur ’s ochtends opstaan om te gaan hardlopen: dat doe je toch gewoon? Minder snoepen, minder koolhydraten, minder vetten, meer eiwitten: dat kan je toch gewoon aanpassen? Als je dat nou gewoon even doet, dan ben je zo een fitgirl!
Nou, ik zal je wat vertellen: het kan wel even duren voordat dat allemaal ‘gewoon’ zal zijn. En dan heb ik het dus niet over een challenge of een dieet maar als je fundamenteel je habitat aan wilt passen dan is dat een behoorlijk proces. Ik hoor ook wel eens van mensen dat zij er minder moeite mee hebben. Dat is echt heel fijn voor deze mensen, maar dan denk ik altijd: lucky bastard! Vorige week zag ik deze uitspraak voorbij komen op Facebook, en die sloeg voor mij de spijker op z’n kop:
Met name de dagen dat ik thuis werk of vrij ben vind ik erg lastig. Ik merk dan dat ik sneller ‘zoekgedrag’ vertoon: het open trekken van de koelkast en keukenkastjes zonder reden, het zin hebben in íets ook al heb ik net gegeten en heb ik geen honger meer… Stiekem ben ik blij dat ik geen student meer ben, want dan had ik het nog zwaarder te verduren gehad. Ik moet er wel bij zeggen dat ik dit zoekgedrag ook had voordat ik begon met PBP, dus dat het naar mijn idee niks te maken heeft met de aanpassing op mijn eten. Het verschil is nu dat ik dus elke scheet track – als ik al door heb dat ik daarnet iets in mijn mond heb gestopt. Want soms vraag ik mezelf af waar ik die cracker heb gelaten en dan blijkt dat ik ‘m al op heb. Ik ben dan ook super benieuwd of jullie dit ook hebben. Maar ook vooral: hoe ga je hier mee om! En heb je dan misschien ook meteen de gouden tip voor mij?
Om het maar met een positieve noot af te sluiten: het is dus een proces. En daarbij hoort vallen en opstaan. Pas op dat je niet te kritisch bent en probeer ook stil te staan bij hetgeen je al wél hebt bereikt. Zie een terugval of tegenslag als een uitdaging en ga zeker niet bij de pakken neer zitten als je even minder progressie boekt. Je probeert tenslotte iets te veranderen wat je hiervoor al jáááren anders deed! En deze opbeurende en coachende woorden zijn meteen een note to self 😉
X Ana