Afgelopen weekend zou ik eigenlijk mijn op één na laatste meetmoment hebben. Ik heb deze een week uitgesteld, omdat ik de meetmomenten daarvoor ook al wat opgeschoven had. Ze zijn eigenlijk om de vier weken. Zo heb ik nog een weekje voor mezelf gesmokkeld, want om heel eerlijk te zijn ben ik er nog niet klaar voor om wéér op de weegschaal te staan na de laatste meting.
Zoals ik al vertelde ben ik al sinds maand twee constant. De centimeters zijn nagenoeg gelijk en ook het gewicht op de weegschaal is al een tijdje onveranderd (oké, niet helemaal waar want ik heb een nieuwe weegschaal gekocht die 1,5 kilo liever is dan mijn vorige weegschaal). Hoewel ik merk dat ik echt wel heel wat sterker ben geworden in met name mijn bovenlijf, is dit nog niet te zien. Want om dit goed te kunnen zien moet mijn vetpercentage nog omlaag. Niet te laag uiteraard, want fitgirl … heeft ons eerder deze week al verteld dat dat niet altijd voordelig uit hoeft te pakken. Maar een klein vetlaagje eraf zou ik toch wel heel fijn vinden. Zodat mijn geboekte resultaten dan eindelijk zichtbaar worden.
Dit is pas een lieve weegschaal!
Wat moet daarvoor gebeuren? Het is heel simpel: ik moet een negatieve energiebalans creëren. Ofwel, ik moet meer calorieën verbranden dan dat ik binnen krijg. En de meest effectieve en efficiënte manier om dat te doen is om de calorie-inname te verlagen. Sporten een bewegen helpt daar uiteraard bij. Maar de gedachtegang achter Personal Body Plan is dat het efficiënter is om 300 calorieën minder te eten dan dat je 300 calorieën verbrand met sporten.
Als je me een beetje gevolgd hebt de afgelopen vijf maanden dan weet je intussen dat ik hier behoorlijk mee struggle. Ik voel me soms ook echt een Calimero. Omdat ik maar 1.58 meter lang ben en 55 kilo weeg ligt mijn caloriebudget automatisch lager dan voor een groter/zwaarder persoon. Tuurlijk is het super logisch en begrijp ik heus wel hoe dat sommetje tot stand is gekomen. Toch voelt het oneerlijk want krijg ik een kleinere portie curry bij de Thai? Krijg ik een kleiner koekje bij mijn thee? Vind ik een taartpunt minder lekker dan iemand die groter is? Nee natuurlijk niet. Dus ik moet vaker ‘nee’ zeggen of opletten. Met name als ik buiten de deur ga eten. Vandaar mijn Calimerocomplex (ja, het bestaat echt!): “Zij zijn groot en ik is klein, en da’s niet eerlijk, o nee”.
Voor mijn gevoel heb ik nog een lange weg te gaan. Mijn Personal Body Plan programma duurt nu nog precies vier weken. Dan is de laatste meting. Maar ik weet nu al dat ik langer de tijd nodig heb om mijn doelen te bereiken. Mijn voedingsgewoontes zijn hardnekkig en zijn dus niet binnen de eerste zes maanden van het programma om zeep geholpen. Ik heb daarom besloten om hierna het programma door te zetten. Dit doe ik dan weer voor een minimale periode van 24 weken. Sinds ik dit heb besloten is er ook een stressfactor weg. De deadline is wat verruimd, zo voelt het. Soms heb je gewoon wat meer tijd nodig om je gedrag om te zetten tot een gewoonte. Of om je resultaten te bereiken. Of om te beseffen dat er dingen zijn in het leven die niet altijd eerlijk zullen zijn, o nee!
Herken je dit complex? Misschien niet eens omdat je klein bent maar omdat het soms lijkt alsof anderen het makkelijker hebben dan jij? Hoe ga je hier mee om?
X Ana