Mijn progressieverhaal continues…Ik heb een tijdje niks van me laten horen, I know. Met een fulltime job, het forenzen tussen Amsterdam en Utrecht, een nieuwe woning, het bestuur van de alumnivereniging, zeven keer (vier keer personal body plan, drie keer hardlopen) in de week trainen én de regelmatige bezoekjes aan een voedingscoach die mij intussen van mijn eetbuien heeft afgeholpen kan je je voorstellen dat bloggen er bij ingeschoten is. Gelukkig voelt alles nog niet zo ver weg hoor, want nog niet zo heel lang geleden hadden we een Fitgirl meeting met de dames van dit platform. Super tof en gezellig, maar dat kon ook niet missen aangezien ik het organiseerde 😉 (oh ja, dat heb ik óók nog gedaan).
Hoe gaat het met me?
Tijdens de Fitgirl meeting kreeg ik de vraag: hoe gaat het nu met je? En toen dacht ik aan al mijn blogs en lieve berichten van al die meiden dus ik dacht, ik kan niet een verhaal beginnen en dan niet vertellen hoe het verder gaat. Ik heb zelf een hekel aan open eindes 😉 Dus vandaag beantwoord ik deze vraag.
Na 15 jaar een vermoeide relatie met eten te hebben, ervaar ik voor het eerst hoe het anders kan. Ik ben nog steeds niet waar ik wil zijn, het is work in progress, maar dat eten of niet eten steeds in mindere mate mijn leven beheerst is een feit. Ik heb zelfs al een paar keer ervaren hoe het is om minder food minded te zijn. Heel veel meer rust in mijn hoofd.
Personal Body Plan
Na een heel jaar Personal Body Plan kan ik zeggen: het past niet bij mij. Ik sta nog steeds achter de filosofie en de trainingen zijn top. Ook geloof ik dat het werkt. Maar ik zat op 1280 calorieën op rustdagen en 1350 op trainingsdagen. Dat is weinig. Hoewel ik de achterliggende gedachte wel kan volgen weet ik nu dat het mij de strop om gedaan heeft. Ik behoor tot de groep mensen die gaat binge eaten als ik zulke tekorten ga creëren. Zuur om te erkennen is het wel maar ik hoef de hoop gelukkig ook niet op te geven.
Mijn eetpatroon
Waar ik afgelopen tijd mee bezig ben geweest is het opnieuw ontwikkelen van een gezond eetpatroon dat wél werkt voor mij. In mijn geval is dat structuur. Ik ontbijt en lunch nu vrijwel elke dag hetzelfde op ongeveer hetzelfde tijdstip. Avondeten varieert wat meer maar ik sla het nooit over en zorg dat ik voldoende eet. Ik probeer iets grotere onbijtjes te nemen en probeer tussendoortjes – ook al zijn ze niet ongezond – te laten staan. Ik heb geleerd om verschillende soorten honger te herkennen en ook wat ik hoor te doen als ik een bepaald soort honger heb (échte honger, zin in iets lekkers honger, emotiehonger of sociale honger). Hoe dat werkt zal ik nog een heel blog aan wijden.
Deze structuur helpt mij om minder bezig te zijn met eten. Ook schommelt mijn bloedsuikerspiegel minder. Het zorgt voor rust. Natuurlijk gaat het nog wel eens mis, want zoals ik al zei, ik ben er nog niet! Maar de tussenpozen tussen de eetbuien worden langzaam langer en de duur van zo’n bui ook korter. Ik kan me beter hervatten.
Dat wat het eten betreft. Wat betreft trainen gaat het met ups en downs. Ik haal mijn trainingen meestal wel maar probeer me er soms bij neer te leggen dat het anders loopt. Dat als ik een keer later in bed lig, ik er niet beter van word als ik dan vroeg de wekker ga zetten alleen om te kunnen sporten. Nu heb ik momenteel een minder boeiend trainingsschema en dat motiveert niet. Ik moet even gaan bedenken wat ik er mee ga doen. Ik denk er over om een leuker trainingsschema te maken. Gewoon zelf. Na meer dan een jaar PBP moet dat toch lukken! Maar ook hierin merk ik dat 1 ding het beste werkt: routine en structuur. Als ik élke dag de wekker op hetzelfde tijdstip zet, dan went mijn lichaam daar aan. Dan is het niet zo’n gevecht. Het is alleen soms lastig als je enerzijds een vaste structuur wilt hebben maar buiten werk om een redelijk hectisch of in ieder geval vol programma hebt. Dus daar geldt ook weer: het is work in progress.
Nu ben ik ook benieuwd hoe het met jullie gaat! Vertel:)
X Ana
PS: Volg je mij al op instagram? @Ana.banana.amsterdam en klik hier voor meer persoonlijke blogs van mij.