Laatst schreef ik al over de Rainbowrun 2014, om in de stemming te komen voor de Electric run. Zaterdag 28 maart, was het dan zover. De Electric run in Amsterdam! Er was heel veel regen voorspeld, heeft dat de run verpest of niet? Je leest het hier!
De voorpret
De voorpret begon al op woensdag 25 maart, toen we de startpakketten konden ophalen bij een filiaal van Perry Sport, voor ons was dat in Eindhoven. Mijn hardloopmaatje Sjeela en ik gingen na het ophalen nog even lekker wat eten en drinken bij De Vooruitgang in Eindhoven. Dat was erg gezellig, en we konden meteen onze planning bespreken.
Op zaterdag ging de voorpret verder, we gingen onze shirts pimpen. Het waren grote unisex T-shirts, daar moest wat aan gebeuren. We besloten de mouwen eraf te knippen en de hals wijder te maken, zodat we de shirts (of wat er van over was) over onze waterbestendige jasjes heen konden dragen. Omdat we de startnummers op onze buik wilden dragen (dat is bij de meeste hardloopevenementen zo), droegen we de shirts achterstevoren, zodat het Electric run logo zichtbaar bleef.
Rond 15 uur vertrokken we richting Amsterdam, met het plan om te parkeren bij de P+R Bos en Lommer, en met de tram in het centrum nog wat te gaan eten. Onze plannen moesten al snel gewijzigd worden, doordat we in Eindhoven al een uur in de file stonden, vervolgens verkeerd reden en daarna de P+R Bos en Lommer vol was. We besloten maar gewoon naar het Olympisch stadion te rijden. Daar stond een hele rij auto’s te wachten om naar binnen te kunnen. We zagen een parkeerplaatsje precies naast de Febo waar nog een plekje vrij was. En nadat we de Parkmobile app hadden geïnstalleerd, konden we daar lekker snel en dichtbij parkeren. Was die planning zo slecht nog niet!
Inmiddels waren we te laat om nog ergens iets te gaan eten, dus we haalden een frietje bij de Febo en gingen de auto weer in, want het was bomvol in de Febo en het was ook weer begonnen met regenen. In de auto gingen we met onze lichtgevende accessoires aan de slag. We hadden een heleboel glowsticks, die we als armbandjes en als “ketting” droegen, en de fluorescerende verf deed het ook goed op ons gezicht. Onze beste accessoires waren toch wel de roze lichtgevende kroontjes. Hoera voor de kinderafdeling van de Action! Tijdens het tutten in de auto zagen we al een heleboel lichtgevende mensen arriveren, een heel leuk gezicht. Tijd om zelf ook naar het terrein te gaan.
Het evenement
Gelukkig was het gestopt met regenen, dus we kwamen in ieder geval droog aan de start. Er waren voldoende rijen om binnen te komen, dus wachten was niet nodig. Het terrein zag er leuk uit, overal was lichtgevende versiering, en je zag vooral heel veel lichtgevende mensen. Bij de kluisjes was het wel dringen geblazen, blijkbaar vonden heel wat mensen het een fijne plek om bij te kletsen, zo tussen de kluisjes. Het duurde dus even tot we onze spullen erin konden doen en ons weer naar buiten hadden geworsteld. Nog even naar het toilet, een selfie maken en in de rij om te gaan starten.
De Run
De start was in ieder geval veel beter geregeld dan die van de Rainbowrun. Telkens werd er een bepaald aantal mensen in een soort fuik gelaten. Er werd op twee plaatsen een lint gespannen en de mensen die daar tussen stonden mochten tegelijk gaan starten. Er stond een podium met een Q-Music DJ en nog wat meiden, die de wachtende mensen bezighielden. Na ongeveer een kwartiertje in de rij konden we starten. Door de drukte konden we niet direct gaan rennen, maar al snel lukte dat wel. Niet voor lang, want na een paar honderd meter waren er mensen die besloten te gaan wandelen. De regel “rechts wandelen, links rennen” was zo te zien lang niet bij iedereen begrepen.
Na ongeveer een kilometer gok ik, was de eerste “wereld”. Onder een viaduct waren een heleboel blacklight lampen geplaatst en werden er bellen geblazen. Dat was een heel leuk gezicht, alle fluorescerende verf en accessoires lichtten op. Iedereen ging foto’s maken, waardoor doorlopen weer niet lukte. We hobbelden weer door naar de volgende wereld; een bos waar allemaal gekleurde lampionnen in de bomen hingen, en waar een soort psychedelische muziek werd gedraaid. Heel erg gaaf om te zien, maar wederom jammer dat doorlopen geen optie was.
De totale lengte van de route was 5 kilometer, best kort dus, waardoor de werelden elkaar snel opvolgden. Daardoor bleef de route erg leuk. We kwamen een straat tegen met allemaal gekleurde paraplu’s boven je hoofd (en Rihanna’s Umbrella als begeleidend muziekje), een wereld waar je onder allemaal gekleurde bogen doorliep (mijn favoriet, omdat de weg vrij breed was en je deze helemaal kon rennen en niet hoefde te wandelen), en een straat met allemaal gekleurde snoepjes en beertjes langs de kant. Alle werelden kun je op de website www.electricrun.nl terugvinden.
Toen kwamen we bij het einde. Op de website wordt dit de Powerhouse genoemd. Volgens mij dacht iedereen dat dit de finish was, want iedereen stopte hier met hardlopen. Dus slalommend door de wandelaars heen hebben we het parcours helemaal uitgelopen.
Het eindfeest
Toen we de 5 kilometer hadden gelopen, kwamen we weer terug op het plein. Daar was het feest al in volle gang. Superleuk binnenkomen! De DJ draaide prima en iedereen deed gezellig een dansje. We maakten even een tussenstop bij de kluisjes om iets warmers aan te trekken, en voegden ons bij de andere lopers. Het begon weer even te regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Vlak voor 23.00 uur kregen we het toch wel koud en gingen we naar huis. Op de snelweg kregen we nog heel wat bekijks, want we hadden onze kroontjes op gehouden. Een kleine 2 uur later waren we weer thuis. De fluorescerende spulletjes de vuilnisbak in, verf van ons gezicht en plannen maken voor onze volgende run (We Own The Night op 16 mei in Amsterdam)!
Wat vonden we van de run?
We waren het er samen over eens dat het heel erg leuk was, maar dat we meer hadden verwacht van de werelden. We dachten dat je bij elke wereld mensen zouden stoppen voor een dansje, maar dat bleek niet zo te zijn. Neemt niet weg dat het er wel heel erg leuk uitzag allemaal.
Verder vonden we het ook hier weer heel erg jammer dat er zo ontzettend veel mensen besluiten te gaan wandelen. Ik weet dat deze runs voor de fun zijn en niet om je beste tijd voor de 5 kilometer neer te zetten, maar ik vraag me wel serieus af waarom mensen meedoen aan een hardloopevenement terwijl ze maar 400 meter kunnen of willen hardlopen. Je schrijft je een paar maanden van tevoren in, dan heb je naar mijn mening tijd genoeg om te oefenen om die 5 kilometer (grotendeels) hardlopend te doen.
Wat ik ook miste waren toeschouwers. Ik geloof niet dat ik iemand langs de kant van de weg heb zien staan. Een groot deel van het parcours ging door een bos of park, waar dat ook lastig is. Maar bijvoorbeeld bij de finish zou het wel erg leuk zijn geweest als er publiek had gestaan. Zo ook bij het eindfeest. Dat was alleen toegankelijk voor lopers, maar het was wel leuk geweest als daar meer mensen bij waren geweest.
Complimenten aan de organisatie, ik vond dat alles erg goed geregeld was. Hopelijk volgend jaar weer, maar dan met iets beter weer!
Wie was er ook bij? Wat vonden jullie er van?
