Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me liet horen. De laatste update is alweer van een paar weken terug. Inmiddels ben ik alweer ruim 33 weken zwanger. Tijd voor een update dus! Ik weet niet of je al van de laatste loodjes mag spreken als je nog 7 weken moet, maar ik ben in ieder geval al aan het aftellen. Hoe gaat het nu met me? En lukt het nog steeds om te sporten?
Hoe gaat het lichamelijk?
Lichamelijk heb ik nog steeds niks te klagen. Tot ca 26 weken was ik steeds ziek, maar de laatste weken voel ik me hartstikke fit en heeft het griepvirus iedereen behalve mij te pakken. Tuurlijk heb ik wat kwaaltjes, maar meer dan de standaard dingen heb ik niet. Zo ben ik wat sneller moe, traplopen wordt echt steeds zwaarder, wat logisch is met al die extra kilo’s. Ook heb ik sinds het begin van de zwangerschap het gevoel dat mijn neusgaten ineens heel klein zijn, en nu mijn longen ook nog eens steeds minder ruimte hebben, krijg ik een stuk minder lucht. Ik kan me soms echt ergeren aan mijn eigen ademhaling die zo hard klinkt. Een lange dag zitten op kantoor is ook echt niet meer fijn. Ik had daar altijd al snel rugpijn van, maar nu zit ik om 11 uur al te kijken hoe lang ik nog moet. Gelukkig kan ik tijdens de lunchpauze even 20 minuten gaan wandelen. Ook een avondje uit eten of lang op de bank zitten is niet echt meer lekker. Hetzelfde geldt voor lang liggen. Als ik eens wil uitslapen, word ik door de rugpijn toch weer mijn bed uit gejaagd. Ik haal nog steeds de 12.000 stappen per dag bijna elke dag wel, maar als dat meer wordt, heb ik veel last van mijn voeten en onderrug. Ik houd erg veel vocht vast, waardoor mijn voetzolen en handen heel erg branden. Mijn benen, enkels en vingers zijn daardoor opgezwollen. Ik heb mijn ringen afgedaan en ik heb nog 1 broek die niet knelt. Verder heb ik last van brandend maagzuur. De Rennies zijn al weken niet meer aan te slepen. En als laatste ongemak wil ik nog even het constant moeten plassen vermelden. Een uurtje wandelen is heerlijk, maar ik moet dan wel een rustige hoek in het bos uitzoeken, omdat ik 2 of 3 keer de bosjes in moet om te plassen.
Allemaal geen heel leuke dingen, maar niks geks voor een zwangere. Ik denk dat ik van geluk mag spreken dat ik geen last van mijn bekken heb, of andere vervelende kwaaltjes.
Hoe gaat het met de baby?
De baby doet het prima. Ze groeit goed, een beetje te goed misschien. Ze heeft een dik buikje en als ze zo door blijft groeien wordt het een zwaar kindje. Verbaast me niks, nu ik zelf voor mijn gevoel ben veranderd in een walvis met obesitas. Als ze nog dikker wordt, moet toch even gekeken worden of ik geen zwangerschapssuiker heb. Omdat ik een dikke placenta heb die aan de voorkant ligt, voel ik de baby niet zo goed. Dat vind ik soms wel jammer. Mijn vriend voelt dan bijvoorbeeld aan de buitenkant beweging, terwijl ik zelf van binnen nauwelijks iets voel. Aan de andere kant trapt ze me dus geen gekneusde ribben ;).
Hoe gaat het mentaal?
Hoe weinig lichamelijke klachten ik heb, hoe zwaarder ik het mentaal vind. Ik heb al ooit eerder geschreven over het feit dat zwanger zijn niet mijn hobby is, dat is niet beter geworden. Ik schreef een artikel over de opmerkingen die ik telkens naar mijn hoofd geslingerd krijg en waar ik behoorlijk onzeker en vaak verdrietig van word. Door de hormonen en de flinke gewichtstoename (ik vind het niet nodig om kilo’s te vermelden, maar ik ben heel wat kilo’s meer aangekomen dan gemiddeld) voel ik me totaal niet meer mezelf. Het lijkt wel alsof ik al 7 maanden als iemand anders rondloop. Ik reageer anders dan ik van mezelf gewend ben, ik ben verdrietig, ik baal van mijn lijf en ik heb helemaal geen zin in vragen en opmerkingen over mijn zwangerschap. Ik vind het best lastig om daarmee om te gaan. Ik merk dat ik sociale aangelegenheden daardoor regelmatig afzeg. Soms zeggen mensen dat ze me nog graag eens willen zien met mijn buik. Dat bedoelen ze natuurlijk goed, maar ik schaam me voor mijn lichaam, waardoor ik die opmerking meteen opvat als leedvermaak. “Ik ben toch geen attractie? Wil iedereen zo graag even lachen om hoe dik ik ben?” En dan zeg ik af, of ik ga met lood in mijn schoenen.
Maar, we tellen af! Nog ergens tussen de 5 en 9 weken en dan ga ik gelukkig weer een beetje mezelf worden. Ik kan echt niet wachten!
Hoe gaat het met sporten?
Het sporten staat op een lager pitje, maar ik ga nog wel. Ik geef mijn ene uurtje club power les nog steeds, dit wil ik tot mijn verlof blijven doen. Dan ben ik dus 35 weken als ik voor het laatst lesgeef, als ik mezelf dan nog in een sportoutfit weet te proppen. Verder heb ik de afgelopen weken netjes 1 of 2x per week krachttraining gedaan en een keer cardio. De laatste tijd heb ik het helaas te druk gehad, waardoor ik in de weekenden niet kon gaan. En door drukte en stress op mijn werk was ik vaak ’s avonds te moe om nog te gaan. Ik heb daarom geprobeerd wat meer te wandelen, dat leek me na een lange dag zitten wel verstandig. Ik hoop de laatste weken rustig door te kunnen sporten. Ik heb straks verlof, dus dan kan ik lekker uitslapen en op mijn gemak wat gaan sporten. Al is het een kwartier op de crosstrainer, ik wil wel graag iets blijven doen. Ik ben van mening dat je daardoor fitter de bevalling en kraamtijd in gaat, en daarna ook weer sneller op de been bent.
Bijna verlof!
Ik wil graag tot 36 weken doorwerken. Ik heb dan op donderdag 22 februari mijn laatste werkdag. Ik kijk er wel naar uit hoor! Ik moet toegeven dat die zwangerschap toch best wel aan me voorbij gaat. Je hebt het toch druk met werk en alle andere verplichtingen, dat je niet echt toekomt aan dingen voor de baby regelen. Het kamertje hebben we geschilderd en de meubels staan erin, dus tijdens mijn verlof ga ik lekker op zoek naar dekentjes, accessoires, kleertjes en alle andere spullen die we nodig hebben.
De laatste maanden hebben mijn vriend en ik ook wel lekker genoten van het nog even met zijn tweeën zijn. We zijn nog op babymoon naar Dubai geweest en we zijn nog nooit zo vaak uit eten geweest als de afgelopen maanden. We kijken wel echt uit naar de komst van ons meisje!
Liefs, Ellen