Het zit er weer op, het moment waar ik altijd een beetje tegenop kijk: het meetmoment. Elke vier weken heb ik een meetmoment. Op die manier houd ik mijn progressie van Personal Body Plan bij. Dit houdt in dat ik drie foto’s maak, namelijk van de voor-, zij- en achterkant. (ja je kent ze wel, die vaak heel flatteuze foto’s van mensen in hun dagelijkse en dus meestal niet meest sexy ondergoed). Daarnaast weeg ik mij en meet ik met een meetlint de omtrek van mijn taille, schouders, heupen en borst.
Waarom ik altijd zo opzie tegen dit moment? Voor mij is het hét moment van de keiharde waarheid. Net voordat ik het meetlint strak trek denk ik aan alle keren dat het me niet gelukt is om me aan mijn plan te houden. Ik zie beelden van de Nutella pannenkoek voorbij schieten, eveneens al dat vettige festival voedsel van Fusion dat ik verorberd heb gedurende dit vierdaagse festival, de luchtige Madeleines bij de thee -die meestal de échte reden waren om überhaupt een thee te bestellen-… Nou, goed, het beeld is geschetst.
In een fitblog verwacht je misschien te lezen dat ik me voor niets druk heb gemaakt. Dat ik zenuwachtig om niks ben geweest. Dat het allemaal reuze meeviel en dat de kilo’s en centimeters eraf vliegen ondanks het af en toe ‘zondigen’. Maar mijn blog zou mijn blog niet zijn als ik alleen over rozegeur en manenschijn zou rapporteren. Nee, helaas. Mijn vermoeden dat ik deze maand weinig progressie had geboekt bleek te kloppen. 1 Kilo er aan. BAM! 5 Cm erbij bij mijn borst. TSJAKA. Gevoel van trotsheid min 100. KATJING. Om te janken.
Oké, ik heb niet echt gehuild maar ik heb me wél echt even rot gevoeld. Vooral omdat het voor mij – ondanks de vele uitzonderingen die ik heb gemaakt – voelde als een enorm zware maand waar ik me doorheen heb moeten worstelen. Gelukkig is mijn depressie van korte duur en slaat het al snel om in motivatie. Ik neem ook de tijd om even stil te staan bij ‘wat er mis is gegaan’ en ik kom op het volgende:
- Ondanks dat ik weet dat 80% van mijn progressie geboekt zal worden door wat ik (niet) eet, handel ik toch vaak anders. Vaker dan eens heb ik afgelopen maand mijn eten geprobeerd te compenseren door extra te sporten. Dat werkt niet zo! Het is onnauwkeurig en eten wordt altijd onderschat, terwijl je het verbranden van de calorieën met sporten vaak overschat. No more cheating dus!
- Ik heb het dan niet perse over koekjes of echt snoepgoed. Mijn grote valkuil zit ‘m in het snoepen van kleine dingetjes die op zichzelf niet boeiend genoeg zijn om te tracken: ik pik twee frietjes mee van vriendlief, ik loop op het werk langs de fruitschaal en stop drie kersen in mijn mond, de pijnboompitjes die ik snoep tijdens het koken… Nou weet ik heus wel dat ik niet een kilo zwaarder ben omdat ik drie kersen ‘vergeten’ ben te tracken maar ik wéét dat het niet gaat om alleen drie kersen op een dag. Het is stiekem heel veel meer zo. Een rotgewoonte waardoor ik geen goed inzicht heb in wat ik allemaal binnenkrijg. Lastig om zomaar af te leren, maar misschien moet ik even een nieuw beleid invoeren: dat wat ik niet kan tracken, eet ik niet. En ja, een beetje rigoureus is het wel. Misschien loop ik straks wel met deze sleutelhanger 😉
- Doel(en). Wat is mijn doel? Tja, die heb ik niet! Toch is het aan te raden om een doel te hebben. En het liefst zo specifiek en meetbaar mogelijk. Heb ik niet een broek liggen waar ik weer in zou willen passen? Droom ik ervan om een crop top te kunnen dragen? Mmm… nee! Hoewel ik niet helemaal tevreden ben, kan ik ook niet zeggen dat ik er dingen voor laat. Ik bewaar geen kleding die ik niet pas. Een crop top zou ik wel dragen als ik daar behoefte aan had. Het hebben van een doel zou me enorm kunnen helpen op de lastige momenten. Als je voor de geest kunt halen waarom je ook alweer iets (niet) wilt dan kan het motiveren om dus iets te doen of te laten. Doordat ik geen specifiek doel heb, mis ik soms de extra stok achter de deur. Er ‘beter’ of ‘strakker’ uitzien is niet specifiek genoeg. Een strakke jurk willen passen voor de bruiloft van je broer, dat is specifiek. Maar goed, ik heb dus geen doel! Wel met hardlopen trouwens – de halve marathon in oktober – maar dus niet voor Personal Body Plan. Hoe kom ik aan een doel? Wat voor doelen heb jij jezelf gesteld? Wat motiveert jou op de lastige momenten?
Vol goede moed heb ik mezelf dus weer herpakt. Over twee weken ga ik met vakantie. Het volgende meetmoment zal dus zijn tijdens dat ik op vakantie ben. Makkelijk gaat het dus deze maand dus zeker niet zijn. Maar als ik dit als mijn nieuwe lifestyle wil adopteren dan zal het toch juist aankomen op deze momenten. Merk je zelf ook dat je het in de zomer lastiger vindt dan bijvoorbeeld in de winter? Parkjes, bbq’s, festivals: hoe voorkom je dat de zomer je doelen in de weg staat? En belangrijker nog, lukt het je om de draad weer op te pakken als het toch anders loopt dan je wilt? Want is denk ik toch het belangrijkste: probeer te leren van je ‘fouten’, zet je schouders er onder en gáán met die banaan! 😉
Nobody said it was easy.
Geniet van de zomerse hitte!
X Ana